Wij mensen zijn denkende wezens.
Gedachten komen en gedachten gaan, helemaal vanzelf.
Een gedachte heeft van zichzelf geen betekenis.
Elke gedachte is van zichzelf neutraal is.
Totdat we gaan geloven dat het waar is.
De gedachte: “Ik ben niet goed genoeg” is van zichzelf niks anders dan de gedachte: “Ik ben de allerbeste”. Maar die twee gedachten zullen een totaal andere beleving met totaal andere gevoelens en totaal ander gedrag met zich meebrengen.
Het lijkt een groot verschil maar het enige verschil is dat er, in alle onschuld, een andere gedachte geloofd en beleefd wordt. Omdat we als mensen altijd alleen maar ons denken kunnen beleven en ons daarnaar kunnen gedragen.
Als mens beleven we in elk moment ons denken.
Zo werkt het menselijk systeem nou eenmaal.
In termen van de 3 principes is dat: Je leeft en beleeft het denken.
In een van Sydney Banks’ boeken las is ik:
Er bestaat niet zoiets als een mislukking.
Mislukking bestaat alleen in the eyes of the beholder (in de ogen van de waarnemer) en hoe meer geloof er is hoe meer zogenaamde mislukking er zal zijn.
Het is de gedachte die het zaadje is, de mislukking is de vorm.
Zonder de gedachte is het praktisch onmogelijk om een mislukking te zijn.